Vic(toria) krijgt goed nieuws
“Jullie kunnen gerust langs komen hoor.” Mijn zoon videobelt. Dat doet ie wel vaker. Vandaag is het echter een speciaal gesprek. “Alleen als het echt uit komt”, zeg ik. Ik duw mijn zoons hond die bij ons logeert, het telefoonscherm onder haar neus waarop ze het bij zien van haar baasje hard begint te blaffen van blijdschap. Om haar te bedaren draai ik de telefoon weer naar me toe en zeg tegen mijn zoon: “We komen zo snel mogelijk, even je zusje oppikken in Nijmegen en dan komen we eraan.”
“Heb je de cadeautjes?” Ik kijk mijn man vragend aan die terwijl hij de auto start, wijst naar de achterbank. ‘Oh gelukkig, daar liggen ze inderdaad.’ We rijden plankgas naar Nijmegen om onze dochter op te halen en vandaar rijden we zoals afgesproken naar onze zoon. Dochterlief vertelt honderd uit over de 4-daagsefeesten die te leuk waren en over de fratsen van haar kat. Na ruim een uur rijden komen we aan op de plaats van bestemming. We trekken snel een parkeerbon en lopen vol verwachting door de grote glazen entree van het immenshoge grijs betonnen gebouw. We zijn alle drie gespannen maar ook euforisch. Dat we dit samen mogen meemaken. FANTASTISCH! Bij het winkeltje terplekke kopen we nog een extra cadeautje met een luchtje. Altijd fijn om te krijgen.
Mijn dochter klopt op de deur. Suite 4 staat er geschreven op het bordje naast de deur. “Kom maar door”, hoor ik een voor ons bekende mannenstem zachtjes roepen. Voorzichtig schrijden we zo stil mogelijk de kamer binnen en daar ligt ze dan: LIV...ons 1ste kleinkind en mijn dochters 1ste nichtje. Na de kersverse ouders uitgebreid gefeliciteerd te hebben, overhandigen we de cadeautjes: een minuscuul schattig crèmekleurig jurkje en een zomers mintgroen speelpakje. Beide gekocht bij de Prénatal, momenteel dé favoriete winkel van mijn dochter en mij. Het cadeautje met een luchtje, een heliumballon in de vorm van een baby die we voor deze speciale gebeurtenis niet konden laten liggen, wordt ook met veel enthousiasme ontvangen. “Haha, die is echt leuk”, lacht mijn zoon terwijl hij liefdevol zijn vriendin aankijkt. Net bekomen van de bevalling en nog enigszins beduusd van zoveel natuurgeweld, lacht zij blij terug. Opgelucht dat de bevalling voorbij is, vertelt ze daarna honderduit. Hoe spannend het allemaal was. Dat het lang duurde. Bijna té lang. Maar dat door deskundig werk van de dokters en verpleegkundigen een keizersnede gelukkig kon worden voorkomen. Wat een speciale sfeer van geluk heerst er op deze paar vierkante meters.
Na een uurtje onze kleindochter én nichtje van top tot teen aandachtig te hebben bewonderd, lopen we gedrieën met een gevoel van gelukzaligheid terug naar de auto. ‘Had ik maar een tijdmachine, kon ik de tijd maar even stilzetten om dit speciale gevoel wat langer vast te houden’, denk ik bij mezelf. ‘Wat een speciale dag, een dag met een gouden randje. Om nooit te vergeten.' Als ik alle andere opa’s en oma’s mag geloven zullen er nog veel meer van zulke mooie geluksmomenten volgen in de toekomst. Ik laat me verrassen en breng uit dankbaarheid een toost uit op dit prille nieuwe leven. Proost!
